تقصیر اونایی که تا بارون میاد،

 یه آهنگ میذارن و فیلم میگیرن و به اشتراک میذارن نیست!

تقصیر اونایی که خوابشون نمیبره و  اون ساعتی که بیدار بودن رو به اشتراک میذارن نیست!

تقصیر اونایی نیست که هرشب و هرشب یه مسیر رو میرن و برمیگردن و قدم زدنشون رو به اشتراک میذارن!

همه اینا تقصیر دلتنگیه..

شاید وقتی بارون میاد،

اونیکه فیلم میگیره قبلا کسی کنارش بوده و حسش رو تو بارون برای اون تعریف میکرده و حالا فقط دلتنگیش مونده..

شاید اونیکه تا صبح بیدار بوده،

منتظر پیام یه نفر مونده و حالا فقط دلتنگیش مونده..

شاید اونیکه هرشب و هرشب یه مسیر رو میره و برمیگرده،

قبلا تو این مسیر کسی کنارش بوده و حالا اون یه نفر نیست و فقط دلتنگیش مونده..

وقتی برای آدم،فقط یه دلتنگی بمونه

بارون بیاد،برف بیاد،آهنگ گوش کنه یا هر خیابون رو هزار بار بره و برگرده فایده نداره..

فقط باید یکی باشه که بفهمه دلش تنگه!