گاهی دلت میگیرد...

اما نه از کسی...نه از چیزی...تنها از خودت...

برای وقف کردن بیش از حدت...

برای کسانی که لایق همه ات نبودند...

که در جواب بدی هایشان تنها لبخند زدی...

که مبادا اخم کوچکی از تو دلشان را بلرزاند...

که خوبی هایشان را آنقدر بزرگ کردی...

که به باور خوبی مطلق برسند...

که هی ندید گرفتی و گذشتی...

و حالا وقتی با چشمی پر از سوال به آیینه نگاه میکنی...

تنها به یک جواب میرسی...

چیز زیادی از خودم باقی نمانده...