آدم های خسته بیچاره ترین آدم ها هستند...

آن ها نه جای ماندن دارند و نه جایی برای رفتن...

آن ها هیچ نمی خواهند...جز یک گوشه برای پناه گرفتن در دورترین نقطه این کره خاکی...

حال آن ها را هیچ چیز خوب نمی کند جز سکوت...

آری من هم یکی از خسته های زمانه ام...

دیگر"غروب خورشید"حالم را دگرگون نمی سازد...

دیگر"ماه هم"نگاهی به من نمی اندازد...

حتی دریغ از چشمکی از"ستاره"...

آری...

به گونه ای خسته ام،که حتی شاملو خواندن هم تاثیری  در من ندارد...

چون نه شاملو حرفم را می فهمد...

و نه حتی فروغ...

حال من را آن شاعر گمنامی شرح داد...

آنگونه که گفت:

او گفت:درون قلبت چیست؟

من گفتم غم و رنج...

و او گفت"بگذار همانگونه بماند،زخم همانجایی ست که نور واردت می شود"...